Świt

Świt

za oknem świt budzi mnie słońcem

nogi ciężkie trudno unieść ręce

poranne śniadanie i namiastka kawy

 zwyczajne niedzielne śniadanie

komputer włączony krzyczy dysku zgrzytem

ekran pełen wiedzy  niechlujności wyrzutem

w ekranie puka wirtualny przyjaciel

za oknem świat  przeraza żelaznymi chmurami.

dzień zwykły po sześćdziesiątce

dzieci żyją daleko życiem własnym

sam na sam z żoną ciągle tą samą i młodą

za oknem chmura lunęła rzęsistym deszczem

otwieram notatnik i chcę pisać wiersze

nic mądrego nie rodzi się w ociężałej głowie

przyjaciele zajęci swymi problemami

skończyła się deszczu ulewa na dworze