Wrócę poświatą księżyca
tęsknić ci moja droga nie pozwolę
do piersi przytulę biedne serce twoje
zabiorę je ze sobą wszędzie
na koniec świata albo jeszcze dalej
więc nie martw się moja kochana
powrócę razem z wiatrem
przytulę cię do siebie wycałuję mocno
odlecę by zapłonąć tęczą
będę szukał cię w szumie strumyka
podglądał nocą w księżyca blasku
gdy on w pełni cię nocą obudzi
nie bój się to moje ramiona
tęsknić ci moja droga nie pozwolę
do piersi przytulę biedne serce twoje
zabiorę je ze sobą wszędzie
na koniec świata albo jeszcze dalej
więc nie martw się moja kochana
powrócę razem z wiatrem
przytulę cię do siebie wycałuję mocno
odlecę by zapłonąć tęczą
będę szukał cię w szumie strumyka
podglądał nocą w księżyca blasku
gdy on w pełni cię nocą obudzi
nie bój się to moje ramiona
Piękny wiersz, delikatny, ciepły, cudny...
OdpowiedzUsuńPrzepiękna metafora- księżyca blask...- to moje ramiona.
Piękny wiersz, delikatny, pełen czułości, cudny...Przepiękna metafora-...księżyca blask... to moje ramiona...
OdpowiedzUsuńDzięki Haniu, poświatą księżyca cię utulę
OdpowiedzUsuń