Nieuchronność

Nieuchronność

Zamieniłem karabin na cierpienie

z czasem każdego do łoża zwali

Zamieniłem szlaki graniczne 

pięknie po graniach rozsiane

na wspomnienia 

zawsze gorące i ukochane

Zamieniłem miasta lasy i pola

pszenicą po Polsce uroczo rozsiane 

na mały ogródek pod lasem

kolorami kwiatów wyścielony

Zamieniłem żołnierską grochówkę

z wkładką która jej dodaje uroku

na czereśnię zerwaną z drzewa

truskawkę - uwodzi mnie spod krzaka

Czas hartuje cierpienie

narzuca zbroję zrozumienia

gdy przyjaciele odchodzą 

w długą drogę - 

przynależną żołnierzom 

Jestem teraz żołnierzem cierpienia

walczę o każdy nowy dzień 

o godzinę życia

walczę z bólem niemocą niezdarnością

mam sukcesy -  żyję

czy  warto 

Lech Kamiński

Z wyspy

Art.  Wiesława Kurowska

Z wyspy...

Gdy nad miastem brzaskiem dzień się budzi, 

wrzaskiem ptaki,

sennie ludzie. 

Ponownie 

zwykły dzień w znoju się zaczyna,

wyjdę na brzeg i będę czekał.

Łodzią przypłyniesz do mnie z krainy marzeń,

jestem z tobą w naszej wyśnionej,

widzę twoje oczy zamglone i snu pełne,

czekam na wyspie wytrwania.

Lecz gdy dusza twoja do mojej dopłynie, 

i zleją się razem w przeogromnej miłości, 

będziemy wędrować po marzeń obłokach,

aż dopłyniemy ...

do najpiękniejszej wyspy spełnienia. 

Lech Kamiński

Batuta maestro

Batuta maestro 

Wzniosła się nad ciszę,

a ona - stała się głęboka, gęsta, 

objęła władzę nad salą. 

Podniosły się smyczki, zawisały

jak gdyby myślały, mówiły, czekały.

Opadły na stalowe struny,

a te odpowiedziały dźwiękiem, 

delikatnym, dla uszu zachwytem 

Dźwięki motylami fruwały,

pod sufitem, po ścianach, wszędzie.

Wpadały do uszu,

duszę głaskały rozkosznie.

Jeszcze...  Jeszcze...

Batuta objęła władzę.

Zamarła cisza.

Dźwięki trzmielami grały,

grały i grały,

a ona gęstniała tym dźwiękiem. 

Skończyło się nagle,

motyle i trzmiele opadły 

jak płatki śniegu, 

jak złote liście.

Batuta zamarła w bezruchu.

A cisza na sali

wybuchła nagle gęstością. 

Mury zadrżały w zachwycie,

to trwało i trwało aż ucichło.

Az po chwili stało się pusto.

Lech Kamiński

Zwyczajnie w rodzinie

Zwyczajnie w rodzinie

Gdy księżyc zginie blaskiem

z kresu wyłoni się słońce 

zaświeci jasno na horyzoncie 

dzień do syta napełni się radością

Jak zwykle powiemy mu „Dzień Dobry” 

w nowym dobrym dniu 

tym który rozpoczął się blaskiem

zasiądziemy do stołu 

zjemy śniadanie pięknie podane przez panią

tak powinno być w dobrej rodzinie

Rozejdziemy się do swoich obowiązków 

podobnie jak co dzień zwyczajnie  i pięknie 

Lech Kamiński