Piaski Karbali

Obrona ratusza w Karbali ( City Hall) w dniach 3 kwietnia do 6 kwietnia 2004 

Piaski  Karbali

Tam Bóg zastąpił glebę morzem piasku

ludzkość tworzyła swoje pierwsze państwa

wysłano żołnierzy synów piastowskiego rodu

by czołgiem i karabinem zanieść żagwie pokoju 

Wielki Brat zmarszczył brew i groźnie skinął

więc zgodzili się wybrańcy „wolnego” narodu

pojechali najlepsi synowie z biało-czerwoną

by jak zawsze walczyć za naszą i waszą

na przeklętej od krwi bardzo obcej ziemi

Stanęli chłopcy jak kiedyś pod Termopilami

a było ich tylko czterdziestu

dla Polaka liczba zaklęta czterdzieści i cztery

by znów sławę oręża polskiego zaszczycić 

Bronili chłopcy bohatersko tego co nie nasze

na dachach Karbali od kraju tak dalekich

jak ich przodkowie kul i granatów nieugięci

bo przecież Polska

choć za najeźdźców tutaj uznani

To co nakazał im rozkaz wykonali

wróg wielu swych bojowników utracił

powrócili chłopcy do kraju i rodzin

i jak zwykle się to w naszej historii stało 

rodacy o nich zwyczajnie zapomnieli

Lech Kamiński

 

Serce matki

Serce matki

Mówiłeś synku że idziesz do szkoły

nie doszedłeś gdyż dzień był pochmurny

samoloty spod nich syrenami wyły

z czarnymi krzyżami tak jak było kiedyś

Ubrali cię synku w mundur ciut za duży

a karabin przecież tak plecy uciska 

jak dasz sobie radę poowijać łydki

cóż tam mój kochany beze mnie zrobisz

Wysłali cię synku na stalowe potwory

pierś nastawiałeś na kule z automatu

dobrze że jesień była ciepła tego roku

było przykro w szyku do niewoli wędrować

Dzięki ci synku za te słowa krótkie

które wykaligrafowałeś mi na kartce papieru

lecz dawno nie było od ciebie żądnej wieści

pęka serce matki z przeogromnego bólu

Lech Kamiński  

 

Matka

Matka

Pamiętam  mamę uśmiechniętą

ubraną w kwiecistą sukienkę 

lecz na zawsze przed oczyma 

jej postać ostatnia pozostała zapamiętana 

blada i wysuszona na szpitalnym łóżku 

śmiertelnie chora na przekleństwo rodziny

tą chorobę zostawiła mi w spadku

razem z jej wielką miłością

Blada jak szpitalne ściany 

szafka łóżko pościel

z raną straszną broczącą z boku

przez którą wyciekało życie

Chorobę zostawiła mi w spadku

ważną jak rany Chrystusa

jak jego kochane

na życie

Mama pozostała daleko na miłym cmentarzu

w mieście mojego dzieciństwa

czasem ktoś zapali znicz gdyż pamięta

ktoś inny kwiaty zostawi

siostra przeczyści kamień

by na nowo wzbudzić wspomnienia

nasze – przedwczesne sieroce

Lech Kamiński

 

Rozmowa z matką

Przypominam 

mój sztandarowy wiersz, według wizji gdy w ciężkim stanie byłem w szpitalu

Rozmowa z matką

stęskniłem się mamo

nic to ja też cię kocham synku

ciężko beż ciebie mamo

nic to dasz radę syneczku jesteś duży

brakuje mi ciepła twojego

jeszcze trochę synku

niedługo znowu cię utulę

szukałem cię mamo u innych kobiet

wiem synku wiem nie trzeba

nie znalazłem ty jesteś jedyna

kocham cię synu

utul mnie choć raz jeszcze

synku dziś cię we śnie utulę

będę z wiatrem przy tobie

utulę cię promykiem słońca

poślę ci gwiazdkę z nieba

srebrną wybraną tylko dla ciebie

zaśpiewam ci w pieśni skowronka

będę kotem do nóg ci się tulić

pogodę ci ześlę piękną słoneczną

uścielę ci wygodną drogę do nieba

w nocy gdy już zaśniesz jak kiedyś

znów usiądę przy tobie

nachylę się pogłaszczę pamiętasz

będę w tej sukience w kwiaty kolorowe

więc synku nie martw się że boli

że już ci trudno nadążyć za latem

że życie staje się trudne okropnie

my się spotkamy już niedługo

razem

Lech Kamiński

 

Ty i Ja

Ty i Ja

Żyłem z Tobą wiele lat

razem kolorowaliśmy świat 

przeżyliśmy burze i trudy dnia

i chwile miłe upiększałaś mi świat

To nic że z pieniędzmi nie było najlepiej

że i awantury jak orkan 

małżeństwem targały

nie pomyślałem w tamtym dniu

że razem będziemy pięćdziesiąt lat

Na skraju życia gdy Ty i Ja

gdy dzieci pofrunęły gdzie ich czas

pociechą głośne radosne wnuki

najpiękniejsza ozdoba i laur naszych dni

Lech Kamiński

 

Ojciec

Ojciec

Jaki był – trudno powiedzieć

ani zły ani dobry

w dzieciństwie miałem wszystko

zdjęcie na golasa na kożuchu

i w małym samochodziku

bił mnie rzadko bo tą czynność

była specjalnością mamy

Miałem hulajnogę że szprychami 

drewniane narty i łyżwy

to nic że w lecie biegałem na bosaka

ubrany w jedynym dresie

u kolegów było tak samo 

W wakacje jeździłem na kolonie

często po obozach

bywałem u cioci w Olkuszu

nigdy się nie nudziłem

Razem znosiliśmy mamę do kostnicy 

była lekka okropnie

mieliśmy oczy szkliste

to nic że po wódce robił awantury

i że było to zbyt często 

czasem siłą poskramiałem jego ego

Mam fotkę – sam zrobiłem

ojciec mama i siostra

razem idą z kocykiem na łąkę

zwykły obrazek – dla mnie niezwykły

Razem pochowaliśmy matkę

razem opłakaliśmy

skończył się mój dziecinny świat

i nie wiem – czy dalej ojciec był moim

Lech Kamiński 

 

Królowa warzyw

Królowa warzyw 

niezastąpiona 

w płatkach otulona  

jest lekarstwem a szkodzi 

zapachem okropna

zmusza do łez lecz ulubiona

tajemnicza kobiecość niezbadana

kształtem piękna 

kolorem niezwykła 

w brązy fiolet i biel ubrana 

bogata sobą a pospolita zarazem 

zwykła i  niezwykła  

nieoceniona

CEBULA

Lech Kamiński 

 

Lubię czerń

Lubię czerń

podkreśla piękno koloru

służy za tło dla ciepła kwiatów

tworzy nieskończoność

jest skromne 

nieobecne i niewidoczne 

piękne w samym sobie 

niezbadane i niezgnębione

Lech Kamiński 

 

Mój los

Mój los

wybór miałem mały

za nas wybiera los

poszedłem do szkoły 

choć nie chciałem

umarła mi matka 

wtedy płakałem

spotkałem Tę dziewczynę 

nie chciała 

poszedłem do wojska

bo musiałem

urodził mi się syn 

przypadkiem trochę

poszedłem na studia 

gdyż były

kochałem

musiałem - źle wybrałem

rozchorowałem się 

to wszystko dał mi los

nie prosiłem 

wiele nie chciałem

może w gwiazdach zapisane

a przecież się zdarzyło...

Lech Kamiński

 

Kiedy stajesz się mężczyzną

Kiedy stajesz się mężczyzną

czy gdy włos pierwszy

pod nosem cieniem zakwitnie

a może gdy pierwszy zarobek w kieszeni ciąży

a może gdy ci dziewczyna swoje ciało ofiaruje 

popatrz na mnie 

skupione oczy

na rękach zawiniątko

otulone delikatnie męską ręką

twojej krwi dziecię 

twoich genów potomek

otulisz ją ramieniem

przed złym światem obronisz

dla niej noce pozarywasz

zapachy w pieluchach nie odrzucą

bo ono jest twoje

na zawsze

MĘŻCZYZNO

Lech Kamiński