Alf

( Ewa Caban )

Alf

( wiersz z książeczki „szatniarza” )

Jest przeraźliwie jasny dzień

na niebie świeciły trzy słońca

Alf był głodny

nie jadł dziś jeszcze nic

Z daleka dochodziły wspaniałe zapachy

aż w nosie kręciło

lecz Alf wiedział

blisko stał On...

potwór

Przez niego już paru zginęło „naszych”

Więc czekał ...

bojąc się wychylić nosa

Czekał...

Aż pogasły kolejno słońca

Ostrożnie wychylił się i obserwował

nie był głupi

trzeba koniecznie się upewnić

Wystawił jedną nogę – cisza

potem drugą – też cisza

kilkoma susami wzdłuż ściany

pobiegł jak błyskawica

Jadł szybko na zapas

jak najwięcej

wszędzie za potworem się oglądając

Gdy już nie mógł więcej

porwał trochę i już znacznie wolniej

ruszył do siebie

U siebie był bezpieczny

Dzień uznał za udany

przeciągnął się leniwie

Przednimi kończynami wytarł starannie

długie pojedyncze i ruchliwe wąsy

Teraz mógł czekać na swój czas

Lech Kamiński