Szatniarz III

( z internetu )

Szatniarz III

( wiersz z cyklu "Szatniarz" )

            Potwór nocy opanował świat wprawdzie uliczne lampy pod żebrami go przypalały lecz trwał dzielnie na posterunku gwiazd się nie bał, pożarły je chmury. W szatni panował spokój wieszaki dalej gryzły się z paltami a szatniarz interesującym dźwiękiem usiłował uśpić stół, przytulając go delikatnie do policzka, spokój po szatni roztaczał swój zapach.

Świecący na suficie potwór czujnie wygryzał ostatki ciemnej strony mocy.

Wtedy z przeraźliwym zgrzytem pootwierały się zastępcze potwory drzwiowe.

NASTĄPIŁA SYTUACJA KRYTYCZNA!

Z nich wysypała się zastraszająca ilość zaprogramowanych ludzików

Program- jak najszybciej wyjść:

Szatniarz, przystąpił do działania.

Ogłosił alarm swoim wieszakom, wieszaki przestały gryźć palta, palta stanęły na baczność. Wprawnym okiem ocenił sytuację, potwór za drzwiami jest zajęty lampami, potwór światła spokojnie wykonuje swą powinność, potwór lada gotowa do ataku, potwór cisza gdzieś zaginął.

Wyjął z szuflady hiper komputer i postawił mu zadanie:

Ratunku!

Komputer rozgrzał się do czerwoności zazgrzytał szufladami, zamrugał ekranem, poprosił o dodatkowe dane ze stacji nr 3

– która jest godzina

– natężenie ruchu w szatni

– temperatura w skali Kelvina

- energia potencjalna i kinetyczna masy nacierającej...

Wyrzucił odpowiedz:

Ruszaj się leniu jak Ci płacą...

Szatniarz jak zmyty zorganizował dwa roboty do pomocy

Palta połknęły wszystkich ludzików

Szatniarz wyrzucił ich potworowi ciemności, na pożarcie.

Potwór spokój znów się dokładnie porozwalał wszędzie

Lech Kamiński