Bukiet kasztanowca

Bukiet kasztanowca

 Pierwszy mój bukiet był kasztanowy
przepiękny , choć w bardzo nietrwały
ona go przyjęła całą młodą piersią
 ja z zażenowania spłonąłem czerwienią

Była piękną dziewczyną, królowa podwórka
wszystkich czarowała warkoczem w hebanach
głowę wysoko niosła na umizgi nieczuła
a jednak ją wtedy całowałem z uczuciem

Całowałem  jak tylko młodzieniec potrafi
całowałem namiętnie, lecz w krytycznej chwili
dziewczyna uciekła, wystraszona  wyzwaniem
tej  chwili  namiętnej,  zachowała rozumu ostatek

A gdy już po latach odnalazłem dziewczynę
tę przyczynę moich młodzieńczych rumieńców
męża pochowała, nie zapomniała chwili
gdy w młodzieńczych uściskach
wyrastał  koniec przyjaźni naszej

To serce

To serce

nie moje

w zdradach skąpane

wyciśnięte z radości

goryczą zatrute

po co serce zatrute 

zabierz je z powrotem 

chcę żyć bez serca

niech boleć przestanie

pokrój ciało 

zabrałeś nerki 

serce zabierz 

i wątrobę 

 na końcu oczy 

bo wtedy zobaczę 

to co nie boli 

tylko to co piękne 

zobaczę ciebie 

jak kiedyś 

ale teraz inaczej odpowiesz 

 mi pięknie

me życie

Jak motyle

Jak motyle 

spotykamy się  w marzeniach

królowe jednej chwili, 

jednego westchnienia 

świata iluzji

delikatności, niewinności

jak motyle

wybuchem piękna

błyskiem  zachwytu

z brzydoty

na piedestały

w cud natury przekształcony

co jest piękne

co brzydkie

gdzie reguła

czym się kierować

w świecie marzeń

jak motyle

Łuny pamięci

Łuny  pamięci

Raz w roku
 wśród szelestu liści
zaludniają się w tłoku
cmentarze
galopadą barw kwiatów
i kawalkadą świateł
łuną biją wysoko
do świątecznego nieba
by obudzić tam - choć na chwilę
 zmarłych
opowiedzieć im o naszym życiu

Rodziny
zbierają się przy grobach ukochanych
wspomnienia
wspinają się do góry ze światłem
tutaj jesteś rodzino
ponownie razem
nasi zmarli machają do nas
miło z nieba

Są też groby
wyścielone historią
gdzie przechodzień
światełko czasami zapali
wspomni czas
gdy lekceważyło się życie
czas upodlenia
i bohaterstwa olbrzymów

Będzie mi smutno
dnia tego
nie wiem
czy na mych grobach światełko zapłonie
rozrzucił nas los daleko
po świecie
 nie pomoże zaduma z tęsknotą

Wodą była

Wodą była

Była ogniem, była wodą

była wszystkim

była miłością i nienawiścią

słońcem poranka i kwiatem róży

była - perłą parkietu

Była i pozostała 

w oczach moich 

jak wtedy, jak kiedyś

gdy ją pierwszy raz ujrzałem

przed prawie półwieku

gwiazdę błyszczącą wśród panów

nieosiągalną, daleką

To ty mnie wybrałaś

zwykłego szarego chłopaka

co widziałaś - nie wiem

pytał nie będę

Dziękuję ci 

za nasze wspólne życie 

że mu nadałaś sensu 

 uroku sobą

miło starzec się z tobą

los człowieka

los człowieka

bigosu strukturą

raz w szczęście ubrany

znów w  życiowe kłopoty

nie trap się kochana

zawsze 

po ciemnej nocy

grzeje swym blaskiem słonce