Gdzie jesteście

Serce

rozdarte tęsknotą,

bólem

nie do zaleczenia
szczytem wysokim,

wstydzącym się w chmurach
jeziorem kamiennym,

mocno niebieskookim ,
lasem świerkowym,

pachnący żywicą,
bukami,

chlubiących się

szelestem zeschłych liści,
kosodrzewiny krzakiem

niezwykłym w sobie.

Pamiętam

mgły zaczarowane,
gdy maszerowało się deszczem
wichry,

które wzbraniały oddechu,
herbatki w schroniskach

jak ambrozja smaczne
zmęczenie,

które było zachwytem .

Za grzbietem,

słońcem skąpanym
ścieżkami kamiennymi,

com je zdeptał
butami,

całkiem zdartymi na szlaku,
gdzieś porzuconymi - w koszu,

- na zawsze.
Plecakiem,

który niepotrzebny już - niczyj

Przyjaciele

z tego samego szlaku.

Gdzie teraz jesteście?