Małe Formy...

Radio Koszalin nadało audycję z moimi wierszami

Spójrz

Spójrz w me oczy
co widzisz
jest w nich wiosna
i kwiatów łąka
 ptaki plotą swe gwiazda

to wszystko jest w mych oczach
a tam głęboko,
na dnie
Ty tam jesteś na zawsze

…..........................
Matko

Dzięki
za twój ból narodzin
i twe ramiona matczyne
proszę
bądź ze mną
gdy swój los przeżyje
tak bardzo potrzebne mi są
twe łzy

..............................
Nazywała się
Wiosna …

Tańczyła
- wśród kwiatów,
drobnym deszczem
płakała,
kazała grać
świerszczom,

Cały świat
zazieleniła,
pola,
drzewa,
krzewy.

I odeszła...
po cichutku,
nie wiadomo
kiedy,

Cichuteńko - jak wiosna.

Polski tryptyk kwietnia

Cichutko, 

przychodzi kwietniowa wiosna

radość i nadzieję wkoło sieje

w zieleni się chowa 

i w śpiewie ptaków

zapachem ziemi 

do pracy zagrzewa

Przepiękna 

jest nasza wiosna 

w kwiecistą sukienkę odziana

wiatr jej kwieciem  

rozwiewa włosy

i rzuca 

na ogrody  łąki i drzewa

 * * * * * * * * * * *

I

Tamten kwiecień 

dawno przebrzmiały

gdy się zdarzyło to - co niemożliwe

kwiat rycerstwa złożył swą głowę dumną

na progu arogancji i zadufania

po zbójecku, bez sądu i oskarżenia

Serce wydarte przemocą

z gorącej piersi żołnierza

tęskni do kraju, 

do Polskiej wiosny

w której 

kwiatem jabłoń się okrywa

* * * * * * 

II

Zeszłoroczny kwiecień, 

lot samolotu - śmierci

 Prezydenta naszego kraju

leciał - jak sztandar Rzeczypospolitej 

z hołdem, dla tych

którzy za nas zginęli, 

Polsce - zawsze wierni 

Wstyd i zgroza 

rozlała się po kraju

zginął Prezydent 

z całą polską świtą

mgła jak matka utuliła ich na zawsze

i huk jak salwa - 

nad grobem rycerzy. 

Nie upilnowali go 

nasi żołnierze

nie upilnowaliśmy go też 

my - rodacy

nie mogliśmy 

dowieźć do celu

 Śmierć Prezydenta

hańbą i żalem okryła naród cały

* * * * * * * * *

III

Dzień - też kwietniowy

niedawny

zamykała się księga życia 

Polaka, 

największego jakiego wydała

kraina nad Wisłą, 

by mógł osiąść na tronie - Papieża

Ukochany syn naszego narodu

to nic że wyjechał, 

bo przecież bywał

mieszka duchem wciąż z nami 

polskości – nie zrzekł się nigdy

Cały świat wstrzymał oddech

wszystkie religie żegnały Polaka

płacz przyszedł z dalekiego kraju

gdzie pozostały

święte szczątki jego

Wiosna

Nazywała się

Wiosna …

Tańczyła

- wśród kwiatów,

drobnym deszczem

płakała,

kazała grać

świerszczom,

Cały świat

zazieleniła,

pola,

drzewa,

krzewy.

I odeszła...

po cichutku

nie wiadomo

kiedy,

Cichuteńko - jak wiosna. 

Wiosna nad morzem

Nad wybrzeżem

gdzie

plaża z falą morską

odwieczną toczy wojnę,

łabędź

że swą dumą pod pachą

kroczy

wśród mew drobnicy,

głowę

trzyma wysoko,

by bractwo - czuło szacunek,

wiedziało,

że o niego tu chodzi,

że on tu przecież najważniejszy.

Mewy

go wokół obsiadły paciorkowato,

czekają z nim

na łaskę człowieka,

na chleba kawałek,

by go podbierać

łabędziom,

Mewy

 białe fregaty,

w powietrzu,

zwinne i szybkie,

nie boją się fali

 wiatru i sztormu ,

w najgorszą pogodę

wierne morzu

jak by przysięgały.

My tu na zawsze,

Donkiszoteria

Proszę o karabin

najlepiej - maszynowy

powystrzelał bym wszystkie troski

kłopotom

przywalił seriami

Najlepiej RKM

on mój ulubiony

strzelałbym z niego zza węgła

z okopu też mógłbym strzelać

Jak wypada - długimi seriami

krótkimi

od czasu do czasu

drzyjcie
kłopoty me i troski
ja idę z wami się strzelać

Raz serią

- tam gdzie boli

do ZUSu - czterema seriami

posłom

też bym przyłożył

niech zajmą się sprawami Narodu

Prowadził bym swoje boje

do samego wielkiego zwycięstwa

Drzyjcie troski i kłopoty

ja do was będę strzelał

Do Bronka – górala

Twoja kraina

na wieki będzie zachwycać

razem z rycerzami,

w złotej grocie

Janosiku

ze swą sprawiedliwością

Będzie,

bo zawsze są chętni na widoki

które z nóg zwalają,

gdy zachwyt aż uszami wychodzi

Zawsze

Trzy Korony

królują przy krzyżu z Giewontu

stawy błyszczą skrami,

a świerki dorodnością

więc płyńcie

potoki szalone między kamieniami

skalne granie

zachwycą wędrowców

więc nie bój się o swoje skarby,

wspaniała duszo górala

Leszek K.

Szpital

Szpital

Franek

siedzi na łóżku

nie wstaje

bo po co

w głowie u niego zawierucha

mówić nie umie

więc wyje!

Wyje

gdy jest głodny

gdy go czasem zaboli

wtedy

gdy chce pogadać

gdy nikt nie zwraca uwagi

Mam

swoje trzydniówki

napatrzę się

ludzkiego nieszczęścia

tu kroplówka

a tam nieprzytomny leży

Krew

mu przetaczają na okrągło

nie wstaje ze swego łóżka

leży ciało

a dusza

puka właśnie w bramy nieba

Na oddziale

zapachem nie do wytrzymania

wita gangrena

nie chce się wierzyć

że z człowieka

może wyjść tyle smrodu

Nogi

opuścił na podłogę

bandaże

sięgają do kolan

trudno się dziwić chłopu

że na własnych nogach

chce maszerować do nieba

Wiele się dzieje w oddziale

w czasie

mych trzydniowych pobytów

wiec wybaczcie mi

bardzo proszę

że unikam

widoku - wraku człowieka