Olbrzymy

Olbrzymy

Za mym oknem wyrosły olbrzymy

swymi wierzchołkami wyrastają pod chmury

gałęziami, w takt wiatru, głaszczą powietrze

to świerki, sosny, dęby i buki

o wieku bardzo już słusznym – wierzcie

Pamiętają one zdarzeń bez liku

wiele wojen przeżyły w swym kącie

gałęziami poszumią lat jeszcze wiele

nie będą naszym oczom

żałować pięknego widoku

Są też inni nasi wielcy olbrzymi

odchodzą właśnie czwórkami - do nieba

tak idą - bo tylko tak bohaterom wypada

W oczach im pozostały jaszcze

kurzu tumany spod Lenino

kolor maków w najpiękniejszej czerwieni

i smród olejów z pięknej Normandii

Pamiętamy i tych olbrzymów

przesiąkniętych do cna

zapachem ognisk i lasów

tych którzy obowiązek Ojczyzny

stawili nad wszystko

nie pytali się o nagrody ani zaszczyty

Swój obowiązek stawili nad życie

Odchodzą olbrzymy czwórkami do nieba

co po nich zostanie

pamięć czy też drwina

czy dalej morze kłótni ambicją pisanej

kto wylał krew czerwieńszą od innych żołnierzy

Czy pieniądz będzie teraz

przepustką do nieba