Skrzypaczka

W naszym Koszalińskim Bractwie Poezji wystąpiły skrzypaczki, stąd ten wiersz

Skupiona twarz,

skrzypce

jak u matki pod pachą,

stanęła na podium,

w bezruchu..

Skłoniła się lekko,

jak dama,

a lat miała niespełna 19..

Smyczek

powędrował do góry,

wydobył dźwięk, piskliwy,

drżący,

nie drażnił, podniecał,

- ucichł.

Parę ruchów i dźwięków,

przed koncertem niezbędnych,

bo trzeba...

Przyjęła pozycję,

smyczek zatańczył, szalony,

przebiega tuptaka po strunach

tam i z powrotem,

jak by iskry krzesał.

Zrodził dźwięków kaskadę,

pospołu z palcami,

które je głaskały, pieściły

- miłośnie.

Skrzypki grały Wieniawskiego,

nutki początkowo nieśmiało,

jakby skrępowane,

w dźwięku trochę drewnianym,

później już miękko, dźwięcznie,

rozbiegły się wszędzie,

odbijały się od sufitu, od ścian

drżały dźwiękiem,

były, i były.....

czarowały sobą.

Dźwiękiem,

który jak wąż porażał,

przykuwał uwagę,

śpiewał,

przenikał do głębi.

Smyczek

z wirtuozerią tańczył,

czasem w staccato uderzał,

dźwięk był, drżał,

przenikał w głąb duszy,

pięknem.

I skończył swój taniec,

opadł,

ze skrzypkami.

Skłonił się

czekał na oklaski

głośne i zasłużone.