Gdy żołnierz umiera

Gdy żołnierz umiera

drzewa do ziemi  mu się kłaniają

sosny i świerki salutują w szeregu

brzozy swoje gałęzie na krzyż składają

a osika płacze drgając listkami

żegnają go także łąki zielone

polnym kwiatem jak rodzynkami usłane

zbierał je kiedyś dla dziewczyny

która złote kosy ma splecione

żegnają go piaski poligonów

i kuchni polowej kotły strawy pełne

ulubioną grochówkę z solidną wkładką

za ciężką służbę mu się należy 

buty polowe błyszczą w kącie  zapomniane

wytarte na żołnierskich drogach i ścieżkach 

żegnają się z ciepłem stóp żołnierza

doskonale znają ból i smak krwi odcisków 

krokiem defiladowym pójdzie do nieba

koledzy po nim nie zapłaczą nigdy

okryją go biało – czerwoną świętą

wezmą na swoje barki i zaniosą

i salwa honorowa do Boga na pożegnanie

że do bram niebios kolegę oddają

Lech Kamiński