Znam piękne słowo

Znam piękne słowo 

najpiękniejsze

które wypowiada matka 

gdy schyla się 

nad kołyską swego szczęścia 

 

znam słowo piękne 

które wypowiada dziewczyna 

gdy szklistym wzrokiem 

z oddaniem 

patrzy w oczy chłopaka 

znam słowo piękne

po raz pierwszy wypowiadane

przez chłopaka

z tremą  zauroczenia

gdy gardło ściśnięte suchością

rodzi się w bólach 

jak porodu 

znam słowo 

które zachwyca ciszą

pełne zrozumienia 

gdy we dwoje za rękę... 

i to słowo 

gdy już

powiedziane zostało wszystko

Lech Kamiński

 

Poległ poeta

Poległ poeta

I poszli chłopcy do boju jak do tańca

a był wtedy rok czterdzieści czwarty

by wygnać Niemców ze swojego miasta

dość ich rozpasania i mordów Warszawy

Walczył tam chłopak młodziutki poeta

miał ze sobą kajecik oprócz karabinu

pisał wiersze piękne każdemu do płaczu

kulą zabił poetę snajper SSmana

Zabrały żołnierza – poetę sanitariuszki

same nieulękłe kulom z automatów

wyniosły chłopca na noszach do grobu

tam gdzie oddaje mu hołd Warszawa

jak najlepiej potrafi – pomnikiem 

Lech Kamiński

 

Godzina W

( KONIUSZEWSKA Jadwiga, Powstańcy warszawscy ,Altius,Warszawa )

Godzina „W”

Dzisiaj święto krwi i chwały

rewanżu za śmierć rozstrzelanych

za terror i łapanki na ulicach

za rolę tych gorszych w mieście

Godzina „W” na ustach wszystkich

szeptem podawana do Warszawiaka

stawajcie bracia na walkę krwawą

walkę - która będzie chwałą

bez sukcesu

Dosyć już upodleń na narodzie

dosyć już rozpasania rasy panów

dzisiaj podnosimy dumnie czoło

do syta utoczymy krwi od "SS-manów"

Poszli chłopcy do powstania jak należy

to nic że broń miał tylko co który

były przecież butelki z benzyną

chociaż i tych miało rychło zabraknąć 

Szli chłopcy do powstania jak do tańca

że ze śmiercią wiedzieli to taniec

że czeka ich niedola i poniewierka

opętanym w tańcu na śmierć SS-manom

Po drugiej stronie ukochanej Wisły

stała armia „wyzwolicieli” tych spod Lenino

nie wytrzymali i przypłynęli by Polak Polaka

zapłacili drogo za grymas z ust Stalina

Lech Kamiński

 

Scenka

Scenka

pani Renia z wielką miotłą

tańcowała z psinką psotką

kołowała sobie w górze

lubiła wysokie podróże

a na dole psotka mała

na śmierć się rozszczekała

z tego mamy morał taki

podniebne podróże

nie są w naturze 

Lech Kamiński