Koszaliński wiatr

 Koszaliński wiatr

 Nad mieleńskim morzem wzbudził się wiatr

bawił się igraszką fal

na ich grzbiecie podpłynął do brzegu

morze porzucił na plaży usiadł

Najpierw - zbadał okolice

miasto Koszalin spodobało mu się 

można tam pozamiatać ulice

i kurzem w okna rzucić 

na złość pań

Albo sobie zatańczyć oberka

z drzewami które mają ze sto lat

kapelusze mężczyznom pozrywać

kobietom spódnicę podwiewać – właśnie tak

Drzewa tańczą ociężale

gałęzie fruwają tam i tu

konary skrzypią huczy wiatr

diabelski taniec niechaj trwa

Nieważne że konary się łamią

w obrocie jak tańczy wiatr

szpaler drzew kłania się nisko

do samej ziemi 

 z wiatrem zawarły pakt

Gra huczna muzyka

wiatr wieje na sto trąb

gałęzie z hukiem się łamią

a wiatr rozbawiony woła 

niech szalony taniec trwa...

Gdy już skończy się wiatru muzyka

drzewa odetchną i pójdą spać

wiatr wróci nad swój brzeg morza

by dalej berka z falami grać

Pozostanie po nim gorąca cisza

niejeden dla ochłody wspomni go

morski wiatr który w żagle dmucha

bryza na drobnych falach gra 

Gdy znów powróci wściekły ze broń Boże

jachty powywraca drzewami zabawi się

pozrywa dachy sukienki i kapelusze

parasolom każe latać wysoko

nieobliczalny morski wiatr 

Lech Kamiński